neyin nasıl veya niçin olacağını bilmiyorum, bir son istiyorum. yalnız bir geleceğe düşkün, geçmişe karşı mahçup, bilindik bir patika yolu var önümde, dallanıyor budaklanıyor ama ne yaparsam yapayım hep önümde tanıdık bir ayak izi, ardım ama hep boş, nerede o mahcubiyet? geçmiş ne kadar geçmeli ki hiç şu an olmamalı, anıların da son kullanma tarihi var mı yada yolları aşmanın bilinmedik tarifi.
hep dedim, kaç olmuştu yirmi iki mi yirmi üç mü? ben yollardan nefret ediyorum. dalgın bir baş ve artık onu düşürecek bir cellat. ensemde haklılığın nefesi kullağımda da yine onun çınlaması, ister çan ister ezan dinlet, kalp ritimleri hep düzensiz kıbleler hep yetersiz, bir gençlik vardı tel örgülerin ötesinde git gide ufukta eridi uzaklaştıkça uzaklaştı, yanımdaki yorgun cellat ile son istiyorum.
 |
| Türk Uyudu Sandınız Lakin Overthınklıyor | Memes |
dramatize ama yeterince değil, ağlayacak kadar değil çünkü insan değilim, biçimsiz bir yüz hafif ıslak bir göz, gözaltı düşünceler, gözaltı morluklar. ama yeterince dramatize değil çünkü insan değilim, hissetmeyi hissetmek, sadece belirli tiranların tırmığı var beynimde, üzülmek mutlu olmak yok, sıkıcılığın tırmığı, yeterince pandik atarsan tiran viran olur sanırsın ama yeterince dramatize değil.
birşeyler anlatabilmeyi istemek ve sizden de evet sizden anlayabilmenizi istemek, tabi iki şey eksik burada, yirmi üçler yirmi dört oldu oldu, aynı şeyleri sayıklayan budala papağan, birde siz yoksunuz ama o pek de önemli değil. bir hikaye vardı, başlangıcına başladım, sonu benim sonuma yetişemedi, yarım kaldı yani, sallanan sprey boyasının içindeki cilli sesi bi ara belki yeterince rahatsiz eder tiranımı, tiramisu mu? yok, ikisinden biri yok.
yalan söylüyorum ve bu pekâlâ da hoşuma gidiyor.